شستن زیتون ها با آب گرم شده تا دمای 25 درجه سانتیگراد به مدت 40 دقیقه نیز به کاهش 36 درصدی این ماده شیمیایی منجر شد.
با این حال، به دنبال درمان با لیمو، که معمولا برای حذف ترکیب مسئول طعم تلخ زیتون سیاه روغنی در سفره استفاده می شود، سطح آکریل آمید افزایش یافت.
زیتون های بدون هسته کمترین میزان این ماده شیمیایی را حفظ کردند و پس از آن زیتون های بدون هسته و زیتون های خرد شده قرار گرفتند.
محققان همچنین دریافتند که زیتون های کنسرو شده در آب نمک با غلظت های بالاتر نمک پس از فرآیند تولید، محتوای آکریل آمید را نیز افزایش می دهند. با این حال، این مورد در زیتون های ذخیره شده در مایعات دیگر مشاهده نشد.
مارتین می‌گوید: «این مطالعه استراتژی‌های مختلفی را ارائه می‌کند که بدون تحمیل هزینه‌های اضافی در تولید، فرآوری زیتون‌های رسیده سیاه کالیفرنیایی را با حذف آکریل آمید از محصول نهایی و در نتیجه مراقبت از سلامت و رژیم غذایی مصرف‌کننده ارتقا می‌دهد.» ورتدور و فرناندز گفتند.
این دو محقق اضافه کردند که تاثیر بسته بندی بر محتوای آکریل آمید یک متغیر جداگانه است که برای درک بهتر نیاز به مطالعه بیشتر دارد.
مارتین ورتدور و فرناندز می‌گویند: «هم در فرآیند و هم تجاری‌سازی، بسته‌بندی یک عامل ثابت در تشکیل آکریل آمید است، همانطور که در نتایج مقاله مشاهده می‌شود.» “یک مطالعه آینده وجود خواهد داشت که در آن ظرف به عنوان متغیر احتمالی دیگری در تولید آکریل آمید ارزیابی می شود.”
در یک مطالعه در سال 2019، این دو محقق دریافتند که افزودن ترکیبات فنلی، از جمله هیدروکسی تیروزول، و عصاره برگ زیتون قبل از مرحله عقیم‌سازی، محتوای آکریل آمید را در محصول نهایی کاهش می‌دهد.
Martín-Vertedor به این نتیجه رسید که باید محدودیت‌هایی در میزان آکریل آمید موجود در زیتون‌های سفره ایجاد شود. سطح پایه این ترکیب در زیتون هوجیبلانکا 254 میکروگرم در کیلوگرم است، اما تقریباً دو برابر آن در Manzanilla de Sevilla است.
